چهارماه پس از اجلاس بغداد كه در دهم سپتامبر 1960م و درباره تأسيس يك سازمان مشترك نفتي تشكيل شده بود، سازمان كشورهاي صادر كننده نفت يا اوپك كه مخفّف حروف اول سازمان به انگليسي است، در پانزدهم ژانويه سال 1961م از طرف پنج كشور صادر كننده نفت شامل ايران، عربستان سعودي، عراق، كويت و ونزوئلا به دنبال كنفرانسي از نمايندگان اين پنج كشور در كاراكاس پايتخت كشور امريكايى ونزوئلا به وجود آمد. تا قبل از تشكيل اوپك، كمپاني‏هاي بزرگ غربي كه كار اكتشاف، استخراج، توزيع و فروش نفت در بازارهاي جهاني را در دست داشتند، بهاي نفت را به ميل خود تعيين مي‏كردند و برخلاف معمول در مورد كالاهاي تجارتي جهان، توليد كنندگان و صاحبان اصلي نفت، هيچ نقشي در تعيين قيمت آن نداشتند. در اين اوضاع، اوپك كه به عنوان واكنشي در برابر كاهش ناگهاني بهاي نفت از طرف كمپاني‏ها تشكيل شده بود، در آغاز كار، در برابر قدرت‏هاي جهاني نفتي كاري از پيش نمي‏برد، ولي باپيوستن تدريجي كشورهاي صادر كننده نفت از قبيل الجزاير، ليبي، نيجريه، قطر، امارات متحده عربي، اندونزي، اكوادور و گابن به اوپك، اين سازمان به تدريج قدرت بيشتري يافت و از آن پس به رويارويى با شركت‏هاي بزرگ نفتي غرب پرداخت. هرچند در مسير فعاليت‏هاي اوپك فرازو نشيب‏هاي متعددي قرار گرفت، ولي اين سازمان در سال‏هاي اخير براي تثبيت بهاي نفت و افزايش تدريجي آن به سياست تعيين سهميه توليد براي كشورهاي عضو دست زده و باعث تعادل قيمت اين ماده حياتي گرديده است.